personal4

Artikelindex

Helaas is het zo dat de oorspronkelijke kern waar het in Vijf om gaat niet in de binnenwereld wordt gezien maar geplaatst wordt op dat tijdpad, waardoor het een doel is dat pas op latere en rijpere leeftijd wordt bereikt. Ook Carl Jung plaatst zijn individuatie als proces in de rijpere jaren.

In een idealere wereld zou het kind geïnitieerd kunnen worden tot de ervaring van transcendentie. Juist op die leeftijd waar de belangstelling voor oujaborden en ander magisch vertier vaak groot is verwacht ik meer van goed uitgedachte initiatie technieken dan van CITO toetsen. Weten dient gefundeerd te worden in geweten.

Mijn verzet isoleert mij van mijn afkomst. Dat kinderen lichamelijk en intellectueel groeien wordt algemeen als wenselijk gezien. De Geest in het kind, zijn ‘spirit', moed, krankzinnige fantasie, ondernemingslust en al die eigenschappen die zo nodig zijn voor groei en overleving worden veelal gezien als ongewenste eigenschappen. Nieuwsgierigheid wordt ervaren als brutaliteit, moed wordt ongehoorzaamheid, fantasie gekkigheid of leugenachtigheid en ga zo maar door.

Het kind loopt tegen zoveel muren tegelijk op dat het de eenzaamheid en nervositeit niet altijd helemaal meer aankan.

Kinderen worden al te vaak gestraft voor elk vertoon van wat in wezen de hogere vermogens zijn. Kinderen die in de klas liever wegdromen dan naar de meester luisteren ontvangen het etiket 'laag i.q.' of worden behandeld voor gedrags - en opvoedingsproblemen. Wij volgen hen niet in hun dromen.

Kinderen die moed genoeg hebben weg te lopen van huis worden niet begeleid maar terug bezorgd. Begrijpelijke reacties maar niet bevorderlijk voor de ontwikkeling van een stel eigen benen waar je stevig op kunt staan.

Wij voeden mensen op tot angst in plaats van moed, tot kleindenker in plaats van visionair. Wij onderdrukken de positieve aanleg en geven ruim baan aan de ontwikkeling van de negatieve aspecten zoals volgzaamheid, afhankelijkheid, aanpasbaarheid enz.

Het hele idee van een verzorgingsmaatschappij leunt op de gedachte dat een mens 'alleen' geen poot heeft om op te staan in de georganiseerde ingewikkeldheid. De maatschappij laat weinig na haar lage dunk te tonen voor het creatieve vermogen van het individu, vooral wanneer dat individu geen bekende Nederlander is of geen institutioneel netwerk achter zich heeft.

Helemaal ongelijk heeft die maatschappij niet na er zoveel aan gedaan te hebben ontwikkeling onder te brengen in een consumptiepakket dat bekend staat onder de naam vorming en onderwijs.

In Vier werd de Maatschappij de God van de stam. Een soort metafysische constitutie, waarin de politieke top of een of ander hoofd, en niet Grote Geest, verantwoordelijk gesteld kan worden voor de bedeling van goed en kwaad.

In mijn e-mail adres heb ik het woord ‘ambival' ingebouwd. Ambivalentie wordt in de Encyclopaedia Britannica geassocieerd met verlies aan soevereiniteit en het ontstaan van dualisme.

Ik ben geboren op de Vijfde van de maand. Ik heb moeite met Perfectie, God, Maatschappij en de Gevestigde Orde. Een orde die zich verzet tegen de nieuwlichterij van creativiteit, individualiteit of afwijkend bewustzijn.

De blindheid van het grote voor het kleine. De groot industrieel die duizend kleintjes heeft weggevaagd. De voorstad is voor slapers, het weiland voor de supermarkt, de stad voor avonturiers en al of niet artistiek begaafde agenten, revolutionairen en criminelen.

In mijn adolescente fantasie is het beeld simpel. Mooi zwart en wit.

De grote jongens hebben ons een consumptiemaatschappij voorgezet, en we laten het ons goed smaken.

Particuliere creativiteit is leuk maar zet geen zoden aan de dijk. Zonder netwerk, zonder publiciteit, zonder de aandeelhouder blijft het piesen tegen de wind.

Volgens van Dale is ontwikkeling een dubbelzinnig woord. Wiskundig heeft het te maken met het uitslaan op een plat vlak van een gebogen oppervlak. Een fraaie illustratie van wat 'de maatschappij van de meetlat' zo goed ligt.

In een andere betekenis gebruikt van Dale beelden uit de groei als ontvouwen, loswikkelen, tot wasdom komen enz. Ontwikkeling wordt in deze beelden gezien als iets dat uit zich zelf komt (herinnering). Precies dat zelf dat we met de vlegels van de sociaal pedagogische dienst uitslaan op het platte vlak.

Spel wordt vervangen door regels, avontuur door wedijver, initiatie door school- en psychologische testen. Onze opvoeders staan niet open voor de Geest en dus ook niet voor het individu.

Zij kunnen niet openstaan voor het geestelijke in de mens want de dominante religie heet nu rationalisme, liberalisme of kapitalisme. Goden zijn menselijke instellingen, opgebouwde belangen en bezittingen, bezette machtsposities; en het godsbewijs is vooral te vinden in de al of niet wetenschappelijke- en theologische opluchting dat God overleden is.

We zijn tot aan de kiezen toe geseculariseerd , en die kiezen kun je maar beter op elkaar houden als je voluit deel wilt nemen in de zegeningen van een samenleving die zich zo graag verliest in brood en spelen, bezit en competitie, gezag en orde - of een ‘verzekerd bestaan van de wieg tot het graf'.

Vijf is de ontwikkeling van de eigen staat van bewustzijn.

De ontwikkeling van een persoonlijk ik leest in Vijf als de ontwikkeling van een persoonlijke, methode, religie of ideologie.

Het kind kan de initiatie naar het ik alleen maken door het heft in eigen handen te nemen en zich buiten de bestaande verhoudingen te plaatsen. Deze krachttoer gaat het draagvlak van de beginnende persoonlijkheid echter snel te boven. Zo hij geen prooi wil zijn van wat hij afwijst, de collectieve erfenis, zal hij zich moeten bekennen tot een ander stelsel van gemeenschappelijke waarden.

Het eerste ik heeft een identificatiepunt nodig, een gids. Daarzonder is de reis naar de eigen identiteit te hachelijk. Onmogelijk ook. Een persoonlijk waardesysteem ontstaat pas nadat we de ‘realiteit' hebben gefilterd en aan de verschillende bestanddelen eigen, persoonlijke waarden hebben toegekend.

De ongehoorde daad, in opstand te komen tegen dat wat je voedt zoekt rechtvaardiging.

Als we onze kinderen zouden vertellen dat de ontwikkeling van hun ik de belangrijkste factor is in de overleving van de soort, dat ouders een bewustzijn hebben dat niet verder gaat dan de tijd waarin ze leven, dat kinderen evolutief gesproken dat extra stuk bewustzijn kunnen veroveren en zo aan steeds complexere vraagstukken het hoofd bieden, en dat de toeneming van complexiteit in de wereld op zichzelf een gevolg is van deze doorgaande bewustzijnsuitbreiding; als we dat allemaal zouden vertellen zouden we onze kinderen stellig steunen in de moeilijke opdracht de eigen identiteit te (her)vinden.

Maar de generaties zijn jaloers en eigenlijk gunnen de ouderen de jongeren hun evolutionaire voorsprong niet. Het ego-aspect heeft zich zo tegen de klippen op moeten ontwikkelen dat het zich collectief alleen nog maar kan manifesteren in een maatschappij waarin de generaties als belangenpartijen tegenover elkaar staan. Waar groepsegoïsme zich verschuilt achter legalisme en sociaal contract - is het moeilijk te bestrijden. De criminele Staat lijkt vreselijker dan de eigen criminaliteit.

Daar waar mijn staat van bewustzijn geen afstand heeft genomen van het collectief bewustzijn kan het criminele aspect van die Staat niet in de eigen binnenwereld herkend en bestreden worden. Met criminaliteit wordt hier niet meer bedoeld dan een inbreuk op de norm, onverschillig of het nu om normen van de samenleving gaat of die van het eigen geweten..

In de strijd tussen collectiviteit en individu lijkt het individu bij voorbaat kansloos. En dus organiseert die kleinste minderheid zich.

De ideologisering van het ik brengt naties, partijen, sektes, clubjes, godsdiensten, schisma's en twisten in de wereld als eertijds de sprinkhanen Egypte aandeden. Het ik opereert in Vijf in zwermen. Voor elke zwerm ikken een eigen korf.

De Hiërophant wordt ook wel de Paus genoemd en op kaart Vijf wordt de tiara als een korf afgebeeld. Voorlopig kunnen we de veiligheid van dat waar we ons zo hard tegen afzetten nog niet missen. Helaas verspelen we in de aanpassing aan het georganiseerde protest'antisme dat prachtige eerste nee.

We verschuilen ons achter de brede rug van de vertegenwoordiger die onze belangen wel eens goed duidelijk zal maken. En zo zijn we aan VVD, vakbond, aan onze opinies- en andere hoeders van ons geestelijk leven gekomen.

En of je maar zus of zoveel wilt overmaken voor het lidmaatschap! Waarna onze vertegenwoordigers, we noemen ze ook wel leiders, om de ronde tafel plaats nemen en de zaak zo onder elkaar regelen dat de ruimte voor het individu nog kleiner wordt.

De behoefte ergens bij te horen doet mij in deze fase de das om. Wat ik kan leren van deze eerste ik-pogingen is dat ik tenminste de vrijheid heb zelf te mogen kiezen door wie ik me laat onderdrukken of beperken. Dat die keuze straks op de Geliefde valt is misschien een steen in de vijver der romantiek maar als denkbeeld niet oninteressant.

En of ik nu onderdrukker wil zijn of onderdrukte dat maakt niet uit. Ik heb de ander nodig om te kunnen zijn wat ik ben. Mijn rol, mijn identiteit wordt gedefinieerd door mijn omgeving. Met werkelijk ik-zeggen hebben deze eerste roerselen nog weinig te maken. In feite heeft de corruptie de volgende generatie aangetast. We verkopen ons eerstgeboorterecht voor de eerste de beste soep die ons wordt opgedist.

De energiebehoefte, de honger van Vijf is groot Die openstaande mond spreekt boekdelen. De politiek weet daar wat op. Gebleken is dat je van beloften, net als van placebo's, nog aardig lang in leven kan blijven.

Het gouden beeld van het idool ziet er schitterend uit zodat je de eigen glansloosheid kunt vergeten. Met iemand die een ander beeld aanbidt heb je niks meer te maken en de leden van je eigen kerkje, clubje of subcultuurtje spreken je eigen taal zodat je altijd gelijk hebt en je geen last hoeft te hebben van een gespleten gevoel of een schuldig geweten.

Het ik-zeggen als vorm van zelfverdediging sluit het hebben van een eigen mening uit. Buiten eigen kerk waai ik tegen alle winden in en ben ik te herkennen aan mijn onwankelbare overtuigingen.

Vijf wordt omschreven als een strijdbaar getal, een getal van beweeglijkheid en ontwikkeling. Wij Jehova's hebben het niet makkelijk.

Mijn onvermogen me op mijn eigen oorspronkelijke protesthouding te blijven concentreren zodat ik leer zien wat het precies is waar ik tegen protesteer maakt me tot voer voor de vlotte propagandaboys. Hollywood, popcultuur, ‘trendy fashion', de Vrijmetselarij, de universiteit, de marine, Jezus Christus Superstar, er is geen eind aan keur en willekeur. Voor elk wat wils, maar nooit echt individueel.

Alle vraag, al dit aanbod houdt economie en samenleving in het gareel, en de goden die deze mythologie beheersen en die wij bestuderen in het rinkelen van kassa's hebben onze horizon beschilderd met de hallucinerende beelden van onze op afstand gestuurde kamerbrede en geheel verzorgde pretparken.

Vijf is een reactie op de afgemeten, hoekige ‘liefde' van Vier. Gemiste liefde wordt evenals de liefde zelf diep ervaren. De consumptiemaatschappij doet er van alles aan om het gat te vullen, en de druk op de knop van de opiumdoos doet de pijn wel even vergeten maar kan toch de behoefte aan wat menselijke warmte niet vervangen.

Vijf is het getal van de repressieve tolerantie. De student die zijn duurbetaalde studie afbreekt en toch maar liever dichter of revolutionair wordt krijgt evengoed een uitkering. De maatschappij lijkt te weten dat je de kracht van het protest niet te veel moet frustreren. Daag het niet teveel uit. Nog even en ze worden vanzelf verliefd.

De vijf zintuigen van de mens, evenals de bijen die bij de korf horen, bieden informatie over de mogelijke betekenis van het getal Vijf. Om tot een eigen oordeel te komen moeten wij ons informeren, ervaring verzamelen over de omgeving waarin we terecht zijn gekomen.

De bijen en de korf. Alle opgedane ervaring wordt naar de korf, naar de geest, naar het projectiepunt gebracht. Dat punt waar alles geordend wordt, bewerkt en als voedsel voor toekomstig handelen wordt opgeslagen.

In mijn aanpassing gedraag ik me volgens wetten die ook de natuur lijken te beheersen. Uitschakelen van deze wetten staat gelijk aan het einde van de mij bekende realiteit. In mijn natuurlijke aanleg vind ik de lastige paradox dat ik wil overleven (statisch), maar dat ik ook wil veranderen (dynamisch). 

Partij voor de Liefde

Home - Partij voor de Liefde

29 maart 2024

Bilingual (English & Dutch) website of the international visionary social political movement and Party for Love Governance inspired by Saint Germain of The Great White Brotherhood. - Tweetalige website van de Partij voor de Liefde, een politieke beweging en partij voor de Gouden Eeuw van Aquarius

We hebben 98 gasten en geen leden online

zoeken

Ander Nieuws +