donderdag 28 maart 2024

personal4

Artikelindex

God, de wereld, waarheid of bagatel; elk individu heeft een eigen en unieke perceptie van de fenomenen. De leugen sluipt in al mijn zelfbeschouwingen en in al mijn communicaties wanneer ik me niet voldoende inspan me bewust te blijven van deze verschillen. Als gras, omdat we dat nu eenmaal geleerd hebben, alleen maar groen kan en mag zijn dan kan het oog gesloten worden voor gras dat blauw is, rood of indigo. Kunstenaars hebben meestal minder moeite met het zien van de dingen zoals ze zich voortdoen onder steeds wisselende belichting en in de schaduw van veelkleurige omgevingen.

Als leugen is als slaap, en ontwaken is als het opkomen van de waarheid dan begrijp ik de rol van de prinses beter. Die is er om wakker gekust te worden en tot bewustzijn te komen. Uiteindelijk moeten de ogen geopend worden voor al het onbewuste en verdrongene.

In de ideale Keizer zijn de vier richtingen in volstrekte harmonie. Mensen die een orakel raadplegen doen dat gewoonlijk omdat die harmonie niet ervaren wordt.

De waarneming van werkelijkheid volgt het golfpatroon. We zijn, politiek is daar slechts een illustratie van, geboren draaikonten.

Ondanks mijn rechtlijnigheid schijnt het echte universum de rechte lijn niet te kennen. Rechtlijnigheid zelf moet wel een voortbrengsel zijn van een krom bewustzijn. Toch wordt een goed ontwikkeld abstract vermogen beschouwd als de kroon van de menselijke mentaliteit, zoals voor elke gevangene ontsnapping het summum is. Abstractie is als een ‘safe haven' waar 2+2 altijd 4 is.

Juist in een perfect collectief vierkant lijkt de persoonlijke behoefte aan vrijheid hard op de proef gesteld te worden. Het soort orde waar ik mij toe aangetrokken voel wordt mij niet zonder meer op het presenteerblaadje van de natuurlijke- of culturele evolutie aangeboden. Door ontwikkelingen en aanpassingen in mijn mentale ruimte hoop ik die orde zo dicht mogelijk te benaderen. Een orde waar niets wordt aangevallen en waar niets wordt verdedigd. Dat zou de droom van een prinses kunnen zijn.

De mate waarin oost staat tegenover west, zuid tegenover noord bepaalt de geloofwaardigheid van mijn kompas.

Vanuit de extremen in het vierkant, de hoeken, word ik via de diagonalen het centrum ingezogen, het punt van waaruit de cirkel haar projectie vond. ‘My lustbud', een wiskundig interessante propositie.

De diagonalen vormen een kruis. In Twee duidde ik dat punt tussen de benen van de Hogepriesteres vooral als een magneet voor de elektrische stormen van de Magiër. In de context van de Keizer breiden de mogelijkheden van het kruis zich uit.

Seks is een bijna ‘verblindende' aanjager, maar in de duisternis van de bedstee wordt dat andere aspect waarin het kruis eerst en vooral in verband wordt gebracht met de levensboom over het hoofd gezien.

Van deze boom is bekend dat ze bestaat uit 10 sferen die verbonden zijn door 22 paden.

In de Tarot maken 22 Grote Arcana en 10 genummerde Kleine Arcana de vergelijking met de Levensboom mogelijk. Studie van Vier, de Vier Kleuren in de Kleine Arcana, de Vier Hofkaarten in de Vier Kleuren - en de 22 (2+2=4) Grote Arcana - onthullen nauwe relaties tussen uiteenlopende zaken als de elementen, de kabbalistische boom, de staf van Hermus, het Christelijke kruis, concentratie en tantra.

De levensboom steekt met zijn wortels diep in de aarde, reikt zijn kroon hoog in de lucht en spreidt zijn territorium horizontaal in alle richtingen.

Vier alleen maar te zien als een verdubbeling van de ingaande- en remmende beweging van Twee, de Hogepriesteres, doet denk ik geen recht aan het feit dat Vier zijn functie vooral ontleent aan een dringende behoefte aan ordening in een Drie waar zoveel lijnen eindigen in het onbewuste en waar harmonie, schoonheid, goedheid en voortbrenging telkens weer overweldigd lijken te worden door chaos, mismaaktheid, wreedheid en vernietiging. Opstijgende draken uit de duistere kant van mijn natuur - of terloopse grappen van een Fool die voor alles in is maar natuurlijk geen greintje verstand heeft van proporties, laat staan van vierkanten.

Om de onberekenbaarheid van de Fool ‘die aan alle nummers ten grondslag' ligt iets meer onder controle te krijgen is er in de schepping die ik ben een mechanisme ingebouwd dat niets anders doet dan extremiteiten op te sporen en terug te blazen. Dit mechanisme heet in de Tarot ‘de Keizer'. En de Keizer is daarmee een symbool voor zeer geconcentreerde macht.

Macht is ook een baarmoeder voor Acht, het figuur waarin de losse eindjes contact maken met het in Drie onzichtbare deel van de schepping.

De Keizer om te kunnen heersen moet verdelen, onderscheid maken. Als het om het onderscheid tussen goed en kwaad gaat mag ik Vier beschouwen als een ingang tot zoiets als een persoonlijk geweten.

In Vier wordt realiteit bepaald door de individuele staat van bewustzijn, een vierledig bewustzijn.

De 4 elementen die de Keizer onderscheidt heb ik al benoemd in verschillende gedaanten. Maar hoe ze ook genoemd worden ze doen zich voor als paren, even onafscheidelijk als de Geliefden.

Ik tegenover jij.

Wij tegenover jullie.

Of… wij allemaal samen!

Vier balanceert het potentieel van orde met het potentieel van anarchie. En telkens wanneer ik de schalen toesta uit balans te raken kom ik in conflict met dat geweten.

In de overleving van het vierkant is het passen en meten geblazen; vooral aanpassen. Als zijde A een millimeter aan zichzelf toevoegt kunnen zijden B, C en D niet achterblijven. Is een der zijden lui in die aanpassing dan treedt de Keizer op, een Keizer die niet kieskeurig is in zijn keuze van machtsmiddelen bij het herstellen van evenwicht. De kant in mij die ik over- of onderschat, waarbij ik vervolgens andere kanten tot aanpassing dwing, kan mij deformeren tot een despoot. Dat komt wel voor. Ga maar na; hoeveel sociaal gedrag komt er niet tot stand onder druk van een of andere vorm van dominantie? Als je daar op gaat letten, zie je bijna niet anders meer.

Dat cultuur in individuele of etnische contexten er zo verschillend uitziet geeft aan dat de onwrikbare orde van Vier het nodige ontleent aan de chaos van Drie.

Dat vierkant ziet er lekker strak uit, maar kan in een meerdimensionale werkelijkheid toch het aanzien krijgen van zeer uiteenlopende figuren.

De idee van heel verschillende staten van bewustzijn komt enigszins overeen met die van de dimensies die ook met een getal worden verbonden; de één, twee, drie, vierdimensionale wereld enz.

In een computeromgeving moet je voor verandering van deze staten of instellingen meestal terug naar de configuratietabel. 8, 16, 32 bit, honderden, duizenden, miljoenen kleuren, ‘default or customized' enz.

In de projectie wordt de werkelijkheid beleefd zoals die geprojecteerd is, en een mier kijkt tegen een andere wereld aan dan Billion Gates, de kleine Keizer van het huis met de vele ramen, in elk raam een andere voorstelling, met elk een eigen- maar toch gemeenschappelijk punt van waaruit de instellingen net weer even iets anders zijn geregeld.

In de mythe van Arthur, koning der koningen, wordt de indruk gewekt dat de ridders, al die individuele punten, worden gestuurd door een superpunt. Maar draai ik het proces om dan zie ik in het totaal van alle mogelijke verschillende staten van bewustzijn een definitie van de projector. Vanwege de oneindigheid aan mogelijke variaties (ter linker- en ter rechter zijde van de komma) is in onze tijd de speurtocht naar het oerplaatje vooral voorbehouden aan de wiskunde. In Vierkantsvergelijkingen wordt voor het bereiken van uitkomsten plaats ingeruimd voor onbekende grootheden. Voor dingen die voor het bestaande niet lijken te bestaan. Eenheid bijvoorbeeld? Ondanks de overweldigende dualiteit die oeroude droom van Eenheid.

1 in 2!

2 in 1!

12 of 21, dat kan niet anders, moeten wel essentiële getallen zijn.

We mogen een innerlijke kern veronderstellen die de 12 eigenschappen die ridders, apostelen of sterrentekens representeren in ons bestaan projecteert. Het aannemen van zo een veronderstelling is als het aanschaffen van een route kaart.

Terug naar de werkelijkheid. Ha!

Als één zijde groeit moeten de andere drie zijden meegroeien.

Als het vrouwelijke alsmaar baart dan hebben we autopeds, scholen, kazernes en strafinrichtingen nodig. De ontwikkeling van de instrumenten voor de aanpassing is in Vier de belangrijkste drijfveer. Dat het hierbij gaat om aanpassing aan een toestand waarin de Keizer het voor het zeggen heeft wordt snel duidelijk wanneer je het niet eens bent met zijn ordening; en dat ook laat merken.

De ‘oorspronkelijke' geest van het kind moet aangepast worden aan een stelsel van normen waarin ook onkunde, compromis, waardenloosheid en liefdeloosheid voorkomen en waar aanpassing bijna niet is te onderscheiden van onderwerping.

Opvoeders, scholen en andere, gewoonlijk door de staat gefinancierde, instituties voeren deze taak uit. In grote lijnen berust de methode op de onderdrukking van een oceanische staat van bewustzijn en de aanmoediging van een dualistische staat van bewustzijn. 1 + 1 = niet 1 of 11 maar 2.

De (al)geest wordt gedwongen onder de ‘bewezen' onweerlegbaarheid van massa en materie een lager toontje te zingen of door de achterdeur af te druipen. God is nu van humanistisch vlees en bloed, tronende op een stoel met vier stevige poten. Het beste zit niet in mij, maar zit daar in die stoel. Dualiteit alom; voor hen die van dansen houden - en van stoelen - blijft het best nog wel speels.

Zoals in Drie het mannelijke zich distantieerde, daarmee richting en groei overlatend aan vrouw en kinderen, zo vind ik afwezigheid van het vrouwelijke in de vrouwelijke Vier. Het is alsof het vrouwelijke in het proces van aanpassing en onderwerping aan een geïnstitutionaliseerde mannelijke dominantie zichzelf is kwijt geraakt.

Waar zowel de mannelijke- als de vrouwelijke identiteit problematisch zijn mag het geen verbazing wekken dat wij een mythologie kennen waar alle hoop is gericht op het kind; een niet al te best aangepast kind - als je de verslagen er op na leest.

Paradox gedraagt zich in Vier ook wel tamelijk geestig. Op het moment dat vader een bijdrage levert aan de verzorging van zijn kind doet brengt hij het moederlijke in zichzelf tot uitdrukking.

Om te zijn wat ik in diepste wezen ben moet ik dat wat ik niet denk te zijn tot ontwikkeling brengen.

Dat klinkt warhoofdig genoeg; toch kan ik er hier niets anders van maken.

Zie ik de vader in associatie met Vier dan herken ik een kracht die chaos tot vorm dwingt, en waarin communicatie aangegaan kan worden met het diepere projectiepunt, het punt van oorsprong, of de energie (de Geest) die het fysieke heeft voorgebracht.

De vader wordt dan de boodschapper van de Geest en zoals hij de geest uit zijn werk heeft gebannen, er zelfs een verlicht soort taboe van heeft gemaakt, zo ook heeft hij zich buiten zijn vaderlijke identiteit geplaatst, zodat er nog heel wat gebeden zal moeten worden voor Zijn afdaling uit de Hemel naar de Aarde. Mijn wil wordt niet altijd gestuurd door de heiligheid van zijn naam: Yod He Vau He. Daartoe ontbreekt het noodzakelijke evenwicht.

Veel vrouwen vinden zichzelf in een rol waarin ze niet veel meer zijn dan de uitvoerster van mannenideologieën. Onbewust straft zij het kind voor de desertie van de man en voor haar verraad aan de eigen natuur.

Haar rol, dat komt overeen met de natuur van de Hogepriesters, is het kind te vertragen en te verinnerlijken. Onder invloed van de identiteitscrisis die ik in Drie en Vier constateer verwordt die vertraging tot een verstoring van vrije associatie, van spel en concentratie. Verinnerlijking wordt veruiterlijking, aanpassing aan de inhoud van het collectief.

Door zowel het mannelijke- als het vrouwelijke spraakmakende deel van de gemeente wordt moederschap niet erg hoog aangeschreven. Moeders worden vaak zo gekleineerd en geschoffeerd dat ze de eigen sensitiviteit niet meer naar buiten durven te brengen.

Deze onbekendheid met de eigen sensitiviteit associeert met de angst voor zelfkennis. Zelfkennis waar de Hogepriesteres het geheim van bezit. In het ‘wie niet weten wil moet maar voelen' wordt gevoel eerder geassocieerd met pijn dan met lust. En terecht.

Als wij het leven werkelijk door ons heen zouden laten stromen, ja zouden zeggen tegen alle hier- en nu situaties, zou het kleine kind in ons gedwongen worden op te groeien, waardoor die eis niet zo eenzijdig aan het kind buiten ons gesteld hoeft te worden en de relaties wat evenwaardiger (wat vierkanter) kunnen worden.

Groeien doet pijn. Pijn die we ons liever besparen of inderdaad liever aan een ander overlaten. De man slaat de vrouw, de vrouw slaat het kind, het kind slaat de hond, de hond bijt de man enz.

Zojuist had ik mijn kleinzoon op visite die me zijn nieuwe speelgoed wilde demonstreren, een geducht watergeweer.

Op mijn vraag wat hij er het eerste de wereld uit mee wilde knallen, zei hij: “De ramen”.

“Ja, zou jij wel in een wereld zonder ramen willen leven?”, en ik wees hem op een raam in de kamer.

“Nee”, zei mijn jonge gast na enig nadenken, “niet de ramen”.

“Maar wat gaat er dan het eerste aan? Je heb dat geweer toch niet voor niets?”, hield ik aan.

“Goud”, kwam er nu heel stellig uit.

‘Goud hadden we niet nodig', was zijn mening.

“Maar dat gouden zonnetje dan?”, vroeg ik onschuldig.

“Nee die niet gekkie, zover kan die niet eens schieten!”

Het kind wil eerst terugslaan naar de moeder maar kan haar bij nader inzien toch niet missen. Dan de vader maar, daar heb je toch niks aan. Maar de kern moet gespaard worden; daar kan zijn agressie niet bij.

Dezelfde cultuur die de fantasie ontmoedigt schept ruimte voor kunstenaars, wetenschappers en hippies om de grenzen van de verbeeldingskracht te onderzoeken. Zonder cultuur (en daar hoort ‘hup Holland hup' ook bij) zouden we gedwongen zijn de hele dag aan niets anders te denken dan aan overleving.

Maar voor de vrijheid om zonder in elkaar geslagen te worden over straat te kunnen, staan we de Keizer toe een politiestaat rond ons op te bouwen. De angst om gevoel te exploreren, en daar behoren angst voor pijn en verlies toe, heeft een op isolatie en verdoving gebaseerde consumptiemaatschappij aangebracht die de keizers van de industrie niet onwelgevallig is.

Avontuur wordt ingeruild voor bevrediging, soms nog maar net te onderscheiden van de verveling die je in wachtkamers of gevangenissen verwacht aan te treffen.

De Magiër met nog steeds het beeld van Eenheid voor ogen heeft zich in zijn angst voor de intimiteiten van het nest waarin Veelheid de dienst uitmaakt opgesloten in iets dat hij niet bemint. De agressie die hier het gevolg van is moet dan maar gecompenseerd worden met meer politie, heropvoedinginstituten en nu en dan een oorlog om wat stoom af te blazen.

De Magiër als de verbinder tussen Nul en Twee is de boodschapper der goden. Het liefdesnest kan het niet zonder zijn boodschappen stellen en heeft behoefte aan de abstractie, concentratie en inspiratie van de vader.

Onze vader die in de hemelen zijt. Hij alleen kan weten wat de kern van het bestaan is; hij staat immers in verbinding met dit punt.

De eenvoudigste manier om het middelpunt van een cirkel te vinden is er een vierkant omheen te tekenen en de vier hoeken met diagonalen te verbinden. Het snijpunt van de diagonalen is het centrum, niet alleen van het vierkant, maar ook van de cirkel. Daar waar de oorsprong is te vinden van natuur, bevindt zich ook de oorsprong van cultuur.

Na aangenomen te hebben dat God geen oude man met een baard is, moet ik voorlopig, als ik op het bestaan van een Schepper sta, met de aanwijzing van dit snijpunt genoegen nemen. Is mijn innerlijke kern en dat wat in traditie God is genoemd één en hetzelfde ding?

Gezond verstand heeft dit snijpunt dat er uitziet als een kruis in de iconologie bijgezet en tot mythe verklaard. Het lichtende perspectief van mijn verlossing is onbereikbaar ver boven mijn pet gestegen.

De samenwerking tussen cirkel en vierkant moet dit weggeprojecteerde licht weer terughalen; een samenwerking die, kijkende naar het moderne huwelijk of naar de relatie tussen natuur en cultuur, niet erg vlot.

In aanmerking nemende dat Vier een vrouwelijk- en Drie een mannelijk getal is kan ik van vierkant en driehoek het huisje bouwen waarin de gemeenschappelijke essentie, het kind, onderdak vindt. Worden de hemelse driehoek en het aardse vierkant van elkaar gescheiden dan ligt het kind, of de ontwikkeling naar zelfkennis, bloot aan de elementen en wordt daar ook door beheerst. Voorgaande- en huidige generaties laten het mixen van deze elementen graag over aan de volgende generaties, niet de mogelijkheid wegend dat zij zelf die volgende generaties kunnen zijn.

Denkers als Böll en Mitscherlich hebben onze samenleving vaderloos genoemd. Wij kennen onze ideeën niet meer. Wij zijn vergeten wat spiritualiteit is en zijn daarmee gescheiden van onze kern. Aldus is Vier niet alleen symbool voor de geschapen wereld maar ook voor de materialist.

Opvoeding onderscheidt zich in weinig van politiek. Beide falen in het formuleren van doelen en idealen waaraan we de inspiratie kunnen ontlenen er ons naar toe te werken. De mannelijke (magische) eenzijdigheid, moeilijk te onderscheiden van totalitarisme, is nu geïncorporeerd in het geheel van de samenleving.

De maatschappij in deze opstelling is er niet voor het volk; het volk is er voor de maatschappij. Zojuist hoorde ik iemand op de teevee zeggen: “People are the fallout of politics”.

Op het persoonlijk vlak is de gedachte dan: ‘Ik ben er niet voor jou, jij bent er voor mij'.

De omweg van de Magiër mag ruimtereizen binnen bereik hebben gebracht, de jungle heeft hij in zijn werken niet uit kunnen bannen. En dat is maar goed ook.

Liane, het meisje van de wildernis kan haar werk blijven doen; ook al is het dan niet in de jungle, dan toch wel in de harten en in de werken van de postindustriële, verlichte mens. Asfaltbloemen waarvoor hoge en gewichtige functionarissen uit de broek gaan blijven opschieten. Gisteren nog schreef hij een wet die het wegspuiten van onkruid regelt; vandaag sanctioneert hij zijn nieuwe liefde in een nieuw huis waarvan het dak ook deze keer wel weer weg zal waaien.

Deze wisselvalligheid kopieert de Keizer van een God die aartsvader Abraham opdraagt zijn zoon aan Hem te offeren. Het volgende moment echter blijkt deze opdracht slechts een karaktertest te zijn en mag de zoon gespaard blijven.

De test van het leven op mijn bereidheid het tijdelijke te offeren aan het ontijdelijke staat op gespannen voet met de verleidingen die cultuur en natuur aanbieden.

Het vinden van identiteit vereist ‘macht' over het bewustzijn. De wetgevende- en de uitvoerende macht die aan staat of magistraat worden verleend wijken niet essentieel af van wet en wil waaraan ik mijzelf moet onderwerpen om vorderingen te kunnen maken op de weg naar steeds helderder concentraties.

Concentraties die de grenzen van mijn wel erg beperkte bewustzijn verleggen en mij macht geven mijzelf aan te passen aan de nieuwe condities die verruiming van bewustzijn vergt.

Gevoelens van onmacht leiden tot protectionisme, beheersing, territoriaal gedrag en isolement.Het discriminerende, 'dames gaan voor'staat niet op goede voet met vaders die voorlopers heten te zijn, een aanleg die conflicteerd met het conservatisme van Vier.

Vaders vooruitstrevendheid heeft zich belichaamt in complexitieit. En in conjunctie met zijn vervreemde en totalitaire positie is hij bereid de zogenaamde vernieuwing inzijn wereld met nucleair vuur te verdedigen. Hij gaat liever met zijn scheppingen ten onder dan hij zijn verafgode projecties terughaalt.

Vier is de concentratie, het vrouwelijke, dat de Magiër nodig heeft om het verruimde bewustzijn tot incarnatie te brengen. Onze mannelijk dominante cultuur ziet er uit als een lange omweg waarop we heel veel denken nodig te hebben om ‘geboeid' te blijven; om een illusie van vooruitgang, vrijheid en creativiteit in stand te houden.

Het komt door de blinde nijging tot schepping, tot veruiterlijking, dat wij Keizers abusievelijk de concentratiekampen en de vele instellingen die daar zo op lijken in de wereld brengen. Alle concentratie die wij aan onze relatie met de grote wereld opleggen hadden wij veel eenvoudiger kunnen verkrijgen door het eigen potentieel in harmonie te brengen met die van vrouw, zoon en dochter. Zoals gezegd blaast de Magiër echter liever zichzelf en zijn wereld op dan te durven delen in de hysterische, poezelige en ronde warmte van een nest waar de stemmingen steeds wisselen en waar ontwikkelingen gelijktijdig in zoveel richtingen gaan dat steeds meer concentratie in incarnatie gebracht moet worden om althans een minimaal evenwicht te bereiken. 

Partij voor de Liefde

Home - Partij voor de Liefde

28 maart 2024

Bilingual (English & Dutch) website of the international visionary social political movement and Party for Love Governance inspired by Saint Germain of The Great White Brotherhood. - Tweetalige website van de Partij voor de Liefde, een politieke beweging en partij voor de Gouden Eeuw van Aquarius

We hebben 319 gasten en geen leden online

zoeken

Ander Nieuws +