Aangezien niets kan bestaan zonder omgeving en variatie, is de groei van Drie een bedreiging voor alles, ook voor de groei zelf. Groei is dus per definitie een richting die onherroepelijk richting Dood wijst. Doodsdrift en levenswil zijn werkelijk twee kanten van een en dezelfde munt. In 3 zitten de doodsdriften die we in vorige hoofdstukken al aantroffen en die in het 13de Arcanum, de Dood, geïntegreerd moeten worden.
Tussen alle feesten door staat de herdenking van onze geboortedag centraal. We blijven intuïtief de geboorte van het nieuwe wezen dat we zijn als een doorbraak zien. Kahlil Gibran komt met hartverwarmende beelden wanneer hem gevraagd wordt iets over het kind te zeggen.
‘Het kind woont in het huis van de toekomst', en ‘Uw kind is Uw kind niet, het behoort zichzelf toe'.
Indianen beschouwen dit als vanzelfsprekend. Zelfs een steen wordt eerst om toestemming gevraagd wanneer hij opgenomen wordt en ergens anders wordt gebruikt of neergelegd.
Volgens Indianen behoort alles zichzelf toe.
De idee van bezit, of die van bezittende liefde, waarbij de Meester de ronde billen mag ranselen met zijn toverstok schept voorwaarden waar de uitroeiing van inheemse tradities bijna vanzelfsprekend wordt bevonden. Er is wel wat geestigheid voor nodig om dit soort coupures te boven te komen.
Waarom zijn we toch zulke barbaren?
De ontbrekende helft...
Geest!
De Geest die gevlogen is?
God de Vader, de Zoon... En de Heilige Geest op de derde plaats.
Drie is het getal van de Geest in de Natuur, en we zien het niet.
Het is vooral humor die ons op de benen houdt. De paradoxen die in Drie nog niet opgelost worden kunnen slechts verdragen worden indien er nu en dan eens flink ontladen wordt in lachen, huilen of ander irrationeel gedrag. Ik mag niet vergeten dat elk Arcana tenslotte toch weer een vermomming blijkt te zijn van de Fool.
Carnaval, zaai- en oogstfeesten, examen of promotie, openings- en sluitingsfeesten; wij vinden in praktisch al onze activiteiten wel aanleiding een fles open te trekken en het er nog eens even goed van te nemen. En indien deze frivoliteiten niet zo in de karakterlijn liggen dan kan er altijd nog aangesloten worden bij een vereniging voor steun aan slachtoffers van het goede leven. Ook dat kan gezelligheid en vergetelheid bieden. En wat het vergeten betreft; het vergeten van de maat, zo typerend voor Drie, schept bergen werkgelegenheid voor weldoeners en hulpverleners.
Wil ik de Keizerin in mijzelf integreren dan ontkom ik niet aan een herwaardering van de moederlijke- en kinderlijke inhouden. De zorg voor eigen groei, eigen lichaam en een omgeving waarin ik me wel voel, moet gecombineerd worden met originaliteit, met ononderbroken scheppingsdrift en met de emotionele oprechtheid van een kind.
Mannelijke identiteit die de eerste helft van deze formule alsmaar aan het vrouwelijke buiten zichzelf overlaten, en de tweede- aan het kinderlijke buiten zichzelf, loopt het risico innerlijke groei en creativiteit mis te lopen. In feite doodt het het kleine kind in zichzelf en sluiten de concepten van vrouwelijkheid en kinderlijkheid op in beperkte rolletjes. Karikaturen.
Projecteren we de kinderlijke inhouden uitsluitend op kinderen dan isoleren wij hen in een energie die ons wel altijd ‘teveel' zal zijn, hetgeen ons ouderen opzij zet in lage energie.
Het voorbeeld in de natuur waar het lagere verslonden wordt door het hogere vraagt om navolging in de eigen menselijke natuur. De ongeremde hartstochten transformeren tot een intiemer- en erotischer gevoel opent het koninklijke pad waar belangstelling voor- en betekenis van elk schepseltje en maakseltje niet geleerd hoeft te worden. Die kennis ligt besloten in Drie, zoals water lucht- en lucht water bevat.
In de noodzaak de innerlijke elementen op een juiste wijze te mengen heb ik de voorbeelden van de natuur, van leven en samenleven nodig om zicht te krijgen op de inhoud van die elementen. Bovendien sluit ik de mogelijkheid niet uit dat het te schrift stellen van mijn ‘persoonlijke' visie op de stand van zaken om mij heen en in mijzelf op zichzelf een nuttige informatiebron levert voor de indeling die ik zoek te maken tussen positief en negatief. De posities moeten bekend zijn alvorens ik ze kan integreren in mijn chaotische paradox model.
Al vroeg in dit essay merkte ik op dat in Drie het mannelijke gemist wordt.
Omgekeerd denken vraagt mij dan aan te nemen dat het vooral ook het mannelijke is dat iets over het hoofd ziet.
In de getallen die in Vier voorafgaan komen aardse realiteit en vorm nog niet echt aan de orde.
Van Nul tot en met Drie kijk ik naar principes. Noem het Ideeën. Of goden.
Het eeuwige kind dat man wordt genoemd verbindt, als een Magiër, hemel en aarde. In die verbinding realiseert hij innerlijke goddelijkheid en via deze verbinding wordt voortzetting en uitbreiding van bewustzijn tot incarnatie gebracht.
In de praktijk betekent dit wellicht dat mannen er weinig moeite mee hebben goddelijkheid in zichzelf te vermoeden.
Wanneer het mannelijke niet ook het goddelijke in de vrouw ziet, in het kind en in alle andere dingen - dan breekt er iets.
Werkende in de onmiddellijke nabijheid van Vier moet ik me wel bewust worden van de onvormelijkheid van Nul, Een, Twee - en dus ook Drie.
Tijdens het noteren van mijn gedachten kwam het steeds weer bij mij op dat mijn beschrijvingen van deze getallen veel te ver wegliepen van hun zuivere mathematische en fysieke eigenschappen. Dat ik in het kijken naar mijn zogenaamde werkelijkheid teveel en te snel ben ingegaan op toepassingen. Bedenk dan dat ik op geen enkele graad zuiver ben, behalve op die waar ik reikhalzend uitkijk naar de komst van tarotteksten van ‘zuivere wetenschappers'. Dat zou pas werkelijk (r)evolutionair zijn. Dan kan wat mij betreft het papier waarop deze teksten zijn geschreven wel ‘recycled' worden zodat er alsnog iets nuttigs van gemaakt kan worden.
Wat gedurende het schrijven van dit hoofdstuk vooral aan gewicht won was de gedachte dat de onzichtbare helft wellicht de aura genoemd mag worden, die dan een kind zou zijn van de samenkomst tussen het elektrische en het magnetische beginsel.
Volgens sommige theoretici is de Tarot samengesteld om kennis die vrijwel onzichtbaar was geworden beschikbaar te houden voor een toekomstig bewustzijn.
De Tarot wordt aldus in mijn fantasieën als een zichtbare code voor een onzichtbare werkelijkheid.
Mijn bewustzijn is nog niet door paradox heengegaan. Het heldere zien moet nog komen.
In de troebelen van mijn geest ofwel in het derde oog van mijn fantasie - neemt realiteit verschillende vormen aan. Tastbare realiteit kan de zichtbare manifestatie zijn van een grotere werkelijkheid, waarin alle golven waar nog geen werkende zintuigen voor zijn een veld vormen, een aura, een niet gezien deel van de werkelijkheid.
Maar ik zie realiteit ook als een manifestatie van logos, van een wiskundig principe, een abstracte matrix, een staat van bewustzijn, of van een idee. De keuze blijft bij de lezer.
Hoe ik het ook wend of keer. Ik moet uitgaan van wat ik aangenomen heb en vervolgens bereid zijn mijn aannames te onderwerpen aan de rede van mijn kritiek.
Goede raad komt duur; hoewel een pak kaarten kost minder dan een goed kompas.
Ik vermoed dat toegang tot een orakel niet afwijkt van de toegang tot hoger onderwijs die niet wordt toegestaan alvorens de student stevig aan de tand is gevoeld over de reeds afgelegde weg.
Omdat het in de Tarot niet slechts om kennis gaat, maar om bewustzijn - dienen de ervaringen die ik selecteer voor mijn occulte ‘database' van betekenis zijn geweest in de vorming van wat ik nu denk te zijn.
En dan zijn het toch traditie, familiestructuur, oordelen, vooroordelen, economie, wetten, mijn emotionele reacties en nog vele andere publieke en natuurlijke omstandigheden - die dat beeld van wat ik denk te zijn hebben getekend. Om daar doorheen te kijken moet ik het gemanifesteerde beeld zo getrouw mogelijk voor ogen hebben.
Dat probeer ik in dit geschrift, en wat aura is, daarover schort ik mijn oordeel voorlopig nog even op.
Ik heb er voor gekozen Drie het getal van het teveel te noemen.
Dit teveel verstoort menigmaal mijn rust en concentratie maar biedt ook garantie voor de levering van gigaruimtes aan onontdekt gebied.
Drie staat voor het principe van de groei en waar gehakt wordt vallen spaanders. Er zit in Drie veel denken maar niet veel zelfkritiek. Groei is een revolutie of een kanker als er geen krachten zijn die de groei leiden en beheersen.
In ieder van ons leeft een pasgeboren kind dat moet opgroeien. De moeder in ons moet leren het kind in ons te accepteren. En omgekeerd.
Zo ik niet ben als de kinderkens, is waardeloos als ik niet ook tegelijkertijd als een moeder ben. Drie is een dubbelbeeld, omvattende moeder en kind. In het tot ontwikkeling brengen van samenwerking tussen die twee licht mogelijk het mannelijk beeld op. Een reservoir van nieuwe energie, nieuwe kennis en nieuwe methoden.
De onbeweeglijkheid van de Keizerin brengt mij twee mogelijke verklaringen:
1) Om de creatieve energie aan banden te leggen of te bekleden met stof (aarde) moet die energie vrijwel tot stilstand gebracht worden.
2) Om de hysterische omstandigheden die nieuw leven voortbrengen te controleren is een grote mate van concentratie vereist.
In Vier mag ik bekijken hoe de krachten er uitzien die de groei aan banden gaan leggen.
Joachim Bunders
